Υπάρχει άραγε ή μάταια περιπλανιόμαστε σ'αυτό το άγνωστο ταξίδι της ζωής; Μα ναι...είναι σίγουρα ταξίδι που καθένας το πράττει με διαφορετικό μέσο. Είτε όμως με τα πόδια είτε με αεροπλάνο δεν παύει να είναι το ταξίδι μας και είναι μοναδικό για τον καθένα. Υπό θεωρητικά κανονικές συνθήκες θα είχε ως προορισμό την απόλυτη ευτυχία, νομιζώ όμως ότι κάπου στη διαδρομή χάνουμε τον προσανατολισμό. Βιώνουμε αναταρράξεις, φουρτούνες ή κακοτράχαλους δρόμους, καλούς συνοδούς ή και αχρείους περαστικούς μα είναι το ταξίδι μας και οφείλουμε να το συνεχίσουμε.
Κανείς δε γεννήθηκε γνωρίζοντας, όλοι άγραφα χαρτιά είμαστε,tabula rasa κατά τον Λοκ, και καλούμαστε σ'αυτό το κομμάτι χαρτί, που για άλλους είναι πάπυρος και για άλλους ένα κομματάκι από ετικέτα κονσέρβας, να ζωγραφίσουμε το ταξίδι μας.Είναι το θέμα όμως ο προορισμός?
Θα απευθυνθούμε σε ταξιδιωτικά γραφεία, θα το συζητήσουμε και με άλλους που οργανώνουν το δικό τους ταξίδι, θα επηρεαστούμε, θα πάρουμε λανθασμένες αποσκευές αλλά και πολύ χρήσιμους χάρτες. Θα καταλήξουμε όμως στον σωστό προορισμό? σίγουρα είναι αντικειμενικά διαφορετικός για τον καθένα μα στην ουσία θεωρώ πως η αίσθηση θα είναι μία: η απόλυτη ευτυχία.
Κάποιοι, ίσως και οι περισσότεροι χαθούν στο δρόμο, ούτως η άλλως το να αποπροσανατολιστείς είναι το πιο εύκολο είτε απο μόνος σου είτε λόγω καιρικών συνθηκών. Το ζήτημα όμως τελικά είναι να επικεντρωθείς στον προορισμό ή είναι στο να ζωγραφίσεις το ταξίδι σου με τα πιο φίνα χρώματα? Να περιμένεις απλά να φτάσεις ή να ζήσεις κάθε κενό αέρος, κάθε μποφόρ και κάθε στενό δρομάκι απλά και μόνο καθυστερώντας την άφιξη? Μα ποιος είπε ότι και αυτά δεν είναι μέρος της πορείας??Ίσως δεν είναι η απόλυτη ευτυχία μα είναι τα πυροτεχνήματα χαράς και λύπης που στολίζουν κάθε τόσο τον ουρανό του καθένα εξελίσσοντας την πορεία του ταξιδιού.
Είναι το δικό μας μοναδικό ταξίδι και ανεξάρτητα από το αν θα φτάσουμε ποτέ είναι σπουδαίο που είτε με νερομπογιές είτε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο μπορούμε ως ένα σημείο να το ζωγραφίσουμε.
